Συνεδρίες

Πότε είναι ωφέλιμη η ατομική ψυχοθεραπεία:

• όταν νιώθω ότι «δεν είμαι καλά» παρά το ότι οι εξωτερικές συνθήκες της ζωής μου είναι εντάξει
• όταν έχω σωματικά συμπτώματα όπως: αϋπνίες, μυαλγίες, στομαχικές διαταραχές, πονοκεφάλους, πίεση κτλ
• όταν νιώθω ότι «κανείς δεν με καταλαβαίνει»
• όταν δεν μπορώ να είμαι συγκροτημένη και χαρούμενη με τον εαυτό μου
• όταν βιώνω συγκρούσεις στις σχέσεις μου, προσωπικές, οικογενειακές, επαγγελματικές
• όταν δεν μπορώ να βιώσω χαρά και απόλαυση πουθενά
• όταν έχω έλλειψη ερωτικής επιθυμίας ή σεξουαλικές δυσλειτουργίες
• όταν βιώνω την ζωή μου ως αδιέξοδο
• όταν στερούμαι ελπίδας για το μέλλον μου

αν έστω και ένας άνθρωπος πέρασε από το ίδιο μονοπάτι και τα κατάφερε, τότε μπορώ κι εγώ!!
Αρκεί:
• να θέλω
• να δώσω την ευκαιρία για προσπάθεια
• να ξέρω πως;

Πρόσφατα δεδομένα τελευταίων δεκαετιών στην Ελλάδα μαρτυρούν ότι περισσότερα ζευγάρια χωρίζουν λόγω ελλείψεως επικοινωνίας μεταξύ τους παρά λόγω μοιχείας (εξ άλλου το δεύτερο είναι συχνά συνέπεια του πρώτου). Πολύ συχνά κι πολύ επώδυνα βιώνουν οι δυο σύντροφοι καταστάσεις όπως:
«δεν με καταλαβαίνει»
«δεν είναι αυτός ο άνθρωπος που παντρεύτηκα»
«δεν τον αναγνωρίζω»
«πως & γιατί δεν είδα τα δύσκολα του από την αρχή;»
«τι έγινε το αρχικό μας συναίσθημα;»

Ο κ.Καραγιάννης, ψυχίατρος-οικογενειακός ψυχοθεραπευτής, στο βιβλίο του «Έρωτας ή Τίποτα» αναφέρει:
«Ο Έρωτας είναι σαν το πέταγμα του αεροπλάνου: το συναίσθημα του έρωτος είναι απαραίτητο όπως είναι η δύναμη της επιτάχυνσης που ωθεί το αεροπλάνο να ανεβεί ψηλά.» Όταν όμως έχει φτάσει ψηλά χρειάζονται να υπάρχουν άλλες δυνάμεις για να το κρατήσουν σε ασφαλή πορεία: θα πρέπει η δύναμη της ώθησης του αέρα να είναι μεγαλύτερη από την αντίσταση του αέρα και η δύναμη της ανύψωσης να είναι μεγαλύτερη από τη δύναμη της βαρύτητας. Επί προσθέτως αυτών θα πρέπει και ο κυβερνήτης με τον συγκυβερνήτη να είναι ικανοί να πετάξουν το αεροπλάνο και να διαχειριστούν και τα απρόοπτα και επικίνδυνα της πτήσης τους.
Έτσι και οι δυο σύντροφοι που είναι κυβερνήτες της οικογένειας τους: θα πρέπει η δύναμη της αγάπης και της εξέλιξης για τη σχέση τους να είναι μεγαλύτερη της φυσικής φθοράς της σχέσης τους και η δύναμη της φροντίδας και της ανάδειξης του άλλου να είναι μεγαλύτερη από τη δύναμη του «εγώ» τους.

Κι εκεί έρχεται η Ψυχοθεραπεία Ζευγαριών να ενισχύσει αυτές τις θετικές δυνάμεις στο ζευγάρι των συντρόφων. Δυνάμεις που υπήρχαν στον καθένα τους στο ξεκίνημα της σχέσης και ίσως στην πορεία να χάθηκαν, να ατρόφησαν. Η ψυχοθεραπεία βοηθάει στο να αναδείξουμε αυτό που ήδη έχουμε μέσα μας και δεν ξέρουμε «πως».
Η ψυχοθεραπεία ζευγαριών όμως έχει δύο βασικά όρια:
Α. δεν μπορεί να βοηθήσει ζευγάρια που δεν τρέφουν αγάπη, σεβασμό κι εκτίμηση για τον άλλον σύντροφο. Βοηθάει στο «θέλουμε να είμαστε μαζί αλλά δεν ξέρουμε πως και έτσι πληγώνουμε ο ένας τον άλλο με τον τρόπο μας». Γι αυτό και είναι άριστο για το ζευγάρι να ζητήσει βοήθεια νωρίς. Η ψυχοθεραπεία βοηθάει να ιαθούν επώδυνες σχέσεις αλλά δεν μπορεί να αναστήσει νεκρές σχέσεις.
Β. για να έχει αποτέλεσμα η όποια προσπάθεια ψυχοθεραπείας θα πρέπει ο κάθε σύντροφος να προσέρχεται στον ειδικό με την εξής στάση: «Εγώ τι έκανα ή εγώ τι δεν έκανα και έφτασε η σχέση να μας πονάει; Ποιο είναι το δικό μου μερίδιο ευθύνης; Πως εγώ μπορώ να οδηγήσω τα πράγματα αλλιώς;» Η ψυχοθεραπεία ζεύγους δεν είναι για να απαριθμήσουμε τα λάθη και τις παραλήψεις του άλλου. Η αλλαγή ξεκινάει ΜΟΝΟ από εμάς.

Είναι εξαιρετικό όταν δυο άνθρωποι, μέσα από εμπιστοσύνη και καλή πρόθεση, δουλεύοντας τις προσωπικές σους ευθύνες, φτάνουν να ξεπεράσουν τα όποια εμπόδια και να ξανανιώσουν αυτή την ώθηση που τους απογείωσε στο ξεκίνημα της γνωριμίας τους. Είναι ένα θαύμα που το έχουν κατακτήσει εκείνοι και όχι ο ειδικός.

Μέσα στην οικογένεια υπάρχει ΜΟΝΟ καλή πρόθεση. Όμως συχνά, παρά την καλή πρόθεση καταλήγουν τα μέλη της οικογένειας να βιώνουν μοναξιά, συγκρούσεις, ματαίωση, απογοήτευση, πόνο. Και είναι τόσο κρίμα. Να υπάρχει το αίσθημα της αγάπης βαθιά στην ψυχή, να υπάρχει η καλή πρόθεση βαθειά στο νου, και τελικά να μην εξωτερικεύεται και να μην το εισπράττουν τα άλλα μέλη στην οικογένεια νιώθοντας έτσι απόσταση, εγκατάλειψη. Ή κάποιες φορές να εξωτερικεύεται και να δίνεται σε τόσο υπερβολικό βαθμό – υπερπροστασία - που «καίει» το δέκτη, του κλέβει την ενηλικίωση του.

Ο κάθε γονιός κάνει και δίνει ΠΑΝΤΑ το καλύτερο που ξέρει και που μπορεί στα παιδιά του. Είναι σαν εμένα που όταν ήμουν φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο έκανα το καλύτερο που μπορούσα. Θυμάμαι που πέρασα με την πρώτη τα μαθήματα γνώσης ηλεκτρονικών υπολογιστών. Μόνο που τότε (μέσα της δεκαετίας 1990) η γνώση των υπολογιστών που παίρναμε από το Ελληνικό πανεπιστήμιο ήταν κάτι εξισώσεις στο χαρτί. Στην πορεία στο μεταπτυχιακό μου στις ΗΠΑ αυτό δεν αρκούσε, έπρεπε να κάτσω μπροστά σε πραγματικό υπολογιστή και να μάθω να δακτυλογραφώ. Σε επόμενο στάδιο ως εκπαιδεύτρια αυτό και πάλι δεν αρκούσε και έπρεπε να κάτσω να μάθω προγράμματα όπως power point, access & excel. Αν είχα αρκεστεί σε αυτό που πήρα από το πανεπιστήμιο τότε – αν και ήμουν πολλή καλή φοιτήτρια – τώρα δεν θα διαβάζατε αυτά τα κείμενα μου στην ιστοσελίδα μου γιατί δεν θα ήξερα να χειρίζομαι το internet. Το ίδιο συμβαίνει και με το γονιό. Από πού μαθαίνει να είναι γονιός? Μα από εκεί που μαθαίνουν όλοι: παρατηρώντας και αντιγράφοντας το δικό του το γονιό. Γίνεται όμως, ένα γονικό ή/και συζυγικό πρότυπο του 1970 ή 1980 να μπορεί να ανταποκριθεί στις προκλήσεις και τις ανάγκες του σήμερα? Σας έμαθαν οι γονείς σας – όσο καλοί γονείς κι αν ήταν – πώς να προφυλάσσετε τα παιδιά σας από το facebook & το twiter?
Όλοι μας πήραμε το καλύτερο που οι γονείς μας ήξεραν και μπορούσαν να μας δώσουν. Στη συνέχεια έχουμε εμείς την ευθύνη να το εξελίξουμε, να το εμπλουτίσουμε ώστε να μπορεί να καλύψει τις δικές μας σύγχρονες ανάγκες και τις ανάγκες των συντρόφων και παιδιών μας, για να μπορούμε να βιώνουμε αγαπητικές σχέσεις στην οικογένεια μας.
Αυτό το ρόλο έρχεται να παίξει ο οικογενειακός ψυχοθεραπευτής. Συμπληρώνει τις γνώσεις που ήδη έχουμε. Είναι σα να πηγαίνουμε σε δάσκαλο για να μας βελτιώσει τις γνώσεις ηλεκτρονικών υπολογιστών για να τις προσαρμόσουμε στις τρέχουσες ανάγκες μας.
Οικογενειακή ψυχοθεραπεία μπορεί να γίνει με ολόκληρη την οικογένεια (100% όφελος), αλλά επίσης μπορεί να γίνει με μερικά μέλη ή και με μόνο ένα άτομο από την οικογένεια (μερικό όφελος που όμως διαχέεται μέσα στην οικογένεια και ωφελούνται όλοι). Όπως μπορούν να φέρνουν όλοι εισόδημα σε μία οικογένεια αλλά μπορεί να φέρνει εισόδημα και μόνο ένας μέσα στην οικογένεια και η οικογένεια – έστω και με οικονομία – να βιοπορίζεται.
Υπάρχει μία απαραίτητη προϋπόθεση για την οικογενειακή ψυχοθεραπεία (όπως και για όλα τα είδη ψυχοθεραπείας): όποιος προσέρχεται στον ειδικό θα πρέπει να το θέλει, θα πρέπει να είναι ιδία βούληση η συμμετοχή του σε μία συνεδρία. Θα πρέπει να αντιλαμβάνεται το σημαντικό και ζωτικό ρόλο που έχει η δική του η παρουσία στη ζωή και την ευτυχία των υπολοίπων μελών της οικογένειας.
Είναι ΜΟΝΟ για εκτίμηση και θαυμασμό, άτομα που αναζήτησαν οι ίδιοι ψυχοθεραπεία και ως αποτέλεσμα της δικής τους δουλειάς, της δικής τους αλλαγής, της δικής τους εξέλιξης, προκλήθηκαν τέτοιες αλλαγές στα δυναμικά της οικογένειας τους που τελικά ωφελήθηκε όλη η οικογένεια, ακόμη και αυτοί που δεν πήγαν ποτέ για θεραπεία.